1966 թ. Ֆրանսիայի նախագահ Դը Գոլը պաշտոնական այցով ժամանում է Խորհրդային Միություն։ Արարողակարգային միջոցառումներից հետո խնդրում է իրեն ուղեկցել Ստալինի գերեզմանին։ Սա այն ժամանակաշրջանն էր, որը հաջորդել էր անհատի պաշտամունքի քննադատությանը, և կարգադրված էր Խորհրդային ողջ երկրով մեկ Ստալինին ուղղակի մոռացության մատնել։ Անակնկալի եկած Լեոնիդ Բրեժնևն, այնուհանդերձ, չի առարկում հարգարժան հյուրին, և նրան ուղեկցում են Կրեմլի պատի տակ հուղարկավորված Ստալինի հուշաքարի մոտ, որը գտնվում էր անշուք վիճակում։ Դը Գոլը լուռ ու մտախոհ շուրջ 20 րոպե կանգնում է Ստալինի կիսանդրու դիմաց ու հեռանում։
Հետագայում իր հուշերում Դը Գոլը, հիշելով այս դրվագը, հռետորաբար հարցնում էր` արդյո՞ք հնարավոր է մոռացության մատնել Ստալինին և ունենալ ուժեղ պետություն։ «Այս հարցի շուրջ էի երկար մտորում, բայց այն թողնում եմ անպատասխան,- նշում էր Դը Գոլը և ավելացնում:- Կասեմ միայն, որ Ստալինի անշուք մահարձանը ինձ երբևէ հանդիպած ամենից մեծ անարդարությունն էր»։
Գարեգին Պետրոսյան